Als kunstenaar ben ik geïnteresseerd in de domheid van de moderne mens. Ons brein heeft bewust blinde vlekken, zowel optisch als psychologisch. Een van de beste trucs van ons brein is de comfortabele illusie dat we geen blinde vlekken hebben. De mens rechtvaardigt zijn eigen percepties en overtuigingen, zelfs als deze niet juist zijn. Dit denken dat de werkelijkheid is zoals men haar zelf ervaart, heet naïeve realiteit. In mijn schilderijen probeer ik deze naïeve realiteit bloot te leggen en een verbeelding te maken van een ware innerlijke zelf. De gedachtegangen van mensen worden weergegeven in mijn schilderingen.

Ik schilder mensen die in de normale wereld niet gehoord worden, maar op het internet hun gelijken vinden en hun mening kunnen uiten zonder ervoor bekritiseerd te worden. Ze googelen hun eigen gelijk en vinden andere mensen met dezelfde mening op facebookpagina’s, Reddit en forums. In deze sociale bubbel wordt hun ongefundeerde mening bevestigd en versterkt. In dit nieuwe sociale systeem wordt onze domheid niet meer in controle gehouden door onze omgeving. “Domheid heerst daar waar alles vanzelf spreekt” schrijft Mathijs van Boxsel in zijn boek ‘Draagbare encyclopedie van de domheid’. Dit is de grondslag voor de opkomst van nieuwe vocale subculturen, zoals de alt-right, flat-earthers, incels, anti-vaxxers en zelfs de radicale islamisering. Ik gebruik foto’s die deze mensen openbaar delen op social media als referentiemateriaal voor mijn schilderijen. Ik vind het belangrijk om deze mensen in de kijker te zetten omdat ze steeds meer invloed krijgen in het maatschappelijke debat. Ik noem de portretten van deze mensen daarom ook Kakistocracy: een naam voor een regeringsvorm bestaande uit de slechtste, minst geschikte of gewetenloze inwoners.

Mijn stijl van schilderen is een reflectie van de huidige samenleving zoals ik denk dat mijn subjecten die ervaren. Een samenleving waarin elk saai moment wordt opgelost met een dopamine opwekkende blik op de social media. Het opvullen van loze momenten met nutteloze gedragspatronen die ons wel afleiden, maar niet meer betekenis geven aan ons bestaan. Loutere rust wordt niet meer ervaren en er is een epidemie aan overspannen mensen. Op deze manier poog ik te schilderen: geen moment rust, elke leegte opgevuld met een patroon, overgesatureerd, contrastrijk en druk.